Deniz Hakyemez
Neoliberalizm refah devletinin ve Sovyetler’in yıkılmasının ardından kapitalizmin kamuculuk izleri taşıyan tüm ulus-devlet kurumlarına saldırmasına araç olan politikalara verilen isim oldu. Tek kutuplu neo-liberal dünyada, kamucu kurumların yıkılması, siyasetin, iktidarı ve muhalefetiyle, bir bütün olarak sağa kaymasını beraberinde getirdi. Bugün, seçimlere doğru ilerlerken, bunu en yakıcı sıcaklığıyla hissediyoruz. Bir yanda Türkiye tarihinin gördüğü en gerici koalisyon; diğer yanda ittifak üyeleri İstanbul Sözleşmesi’ne dahi karşı, ekonomi programı 2003 AKP’sininkinden farklı olmayan Altılı Masa: İkisi birden Muhsin Yazıcıoğlu’nu kim daha içten anacak yarışındalar. Peki, işte bu Altılı Masa’dan Dervişçi Babacan ve Kılıçdaroğlu neden birkaç yıldır, belli aralıklarla neoliberalizm eleştirisine başladılar? Orijinallikleriyle ünlü değiller; Batı’daki benzer eleştirileri kopya ediyorlar. Nitekim, geçtiğimiz haftalarda Dünya Bankası bile benzeri bir açıklama yaptı. Öyleyse neler oluyor? Neoliberal dönem kapanıyor mu? Yanıtı, hem tarihe yeni bir gözle bakmamızı hem de dünyanın içinden geçtiği dönüşümün dinamiklerini anlamaya çalışmamızı gerektiriyor.
Yazının tamamına erişmek için abone olmalısınız. Tıkla, abone ol
